МАКЕДОНСКИТЕ КОРЕНИ НА БУГАРСКАТА КУЛТУРА

Повеќемина застапници на великобугарските хипотези за наводниот бугарски етнички корен на македонската нација, се повикуваат на наводните аргументи, според кои, Македонците низ вековите наводно биле аморфна и флотантна маса, додека Бугарите отсекогаш си биле со своја стара култура, цивилизација, јазик и - што е најважно - со бугарска народносна свест. Така за Бугарите се создаде една фама дека тие наводно отсекогаш претставувале народносно свесен и древен народ, со своја култура, кон која, нам Македонците треба да ни биде чест што сме припаѓале или што се уште припаѓаме.

Со целата почит кон Бугарите, во продолжение ќе го обработиме и ова подметнување од страна на великобугарските пропагандисти.

Како прво, да кажеме дека ваквата лажна слика за Бугарите низ вековите секако дека е резултат на крајно едностраната пропаганда што оттаму ни беше пласирана. Во оваа пропаганда, исклучително селективно беа одбирани ретките документи, во кои, во средновековието се споменуваат Бугарите и нивната култура. Ваквите документи беа глорифицирани до крајни граници, па кај неупатените се создаде фатаморганата дека Бугарите отсекогаш биле свесни дека се Бугари и дека тие отсекогаш имале своја развиена култура.

БУГАРИТЕ - НЕСВЕСНИ ЗА СВОЈАТА НАРОДНОСТ

Меѓутоа, податоците што ќе следат во продолжение верувам дека ќе делуваат како студен туш кај неупатените застапници на великобугарските хипотези, кои еднострано и безрезервно ги примаат бугарските пропагандни артикулации како единствено објективни. Повеќе странски историски документи многу јасно докажуваат дека најголем дел од Бугарите (како впрочем и некои други балкански народи), дури и во самиот почеток на 19. век, воопшто не знаеле што се по народност, а за некаква бугарска развиена култура и да не зборуваме.

Како доказ за горенаведените тврдења ќе се послужиме со бугарски книги, но и со општопознати податоци. Така, на пример, во 1987 година (значи во времето на тодорживковистичкото едноумие) во Софија е објавен седмиот том од патеписите што странските патеписци ги пишувале за време на нивната посета во Бугарија. Конкретно овој том носи наслов Англиските патеписци за Бугарија, и истиот е посветен на извештаите дадени од страна на англиските патеписци (вкупно 31 на број), кои, почнувајќи од 16., па сe до почетокот на 19. век, престојувале во Бугарија.

Преведувачот на оваа книга и нејзин приредувач, бугарскиот историчар Марија Тодорова и самата тврди дека во стотиците страници што ги оставиле овие публицисти за Бугарија, термините Бугарија и Бугари мошне малку или воопшто не се спомнуваат. Напротив, во неколку патеписи, авторите, како резултат на своите разговори со месните етнички Бугари, сосема јасно запишале дека во Бугарија живеат Срби, па дури и Грци!

Што се однесува до некаква развиена бугарска култура од овој период, патеписците таква речиси и не споменуваат, или ако споменуваат, тогаш не многу пофално (па дури и навредливо) се изразуваат за неа.

Инаку, овие патеписци територијата на Бугарија сосема јасно ја лоцирале во обласите помеѓу Стара Планина, Дунав, Тимок и Црно Море (значи никаде не станува збор за Македонија како за некаква бугарска земја).

Низ бројни историски документи од Средниот век (но и подоцна) за Бугарите се среќаваат најмалку 15 различни етнички детерминирања. Од ова недвосмислено може да се заклучи дека, во колку Бугарите отсекогаш биле свесни за своето бугарско етничко потекло (како што се на пример Англичаните и други), не би постоел волкав број на странски документи и сведоштва од тоа време, во кои Бугарите биле третирани, не само како Срби и како Грци, туку и како: Власи, Илири, Готи, Хуни, Мизи, Панонци, Мирмидонци, Трибали, Турци, Гагаузи, Скити, Буржари, па дури и како Хрвати! Посебно значајни се сведоштвата за доброволното инакво себедекларирање на Бугарите, и тоа дури во 19. век!

Во контекст на ова да ги споменеме и различните детерминирања на територијата на Бугарија на старите географски карти (од кои некои се и од 19. век), во кои територијата на денешна Бугарија била означена како: Тракија, Романија и сл