СОФИЈА - ОЗНАЧЕН КАКО МАКЕДОНСКИ ГРАД !!!

Сега да кажеме нешто и за тогашните странски сведоштва во врска со бугарската култура. Бугарите, како и сите поробени народи под Турција, создавале своја култура, онолку колку што можеле во тие тешки времиња. Оставени се значајни дела во уметноста (архитектурата, сликарството, народното творештво...). Сепак, сето тоа како да не било сосема доволно за префинетиот вкус на странските патеписци, кои не многу пофално се изразувале за општото и поединечно културно ниво на Бугарите. Некои дури и навредливо ја омаловажувале бугарската култура и ваквите сведоштва веќе се објавени во самата Бугарија и тоа во претходно наведената книга, приредена од страна на бугарската публицистка Марија Тодорова.
Речиси сите патеписци кога зборуваат за бугарската култура, нејзините корени ги лоцираат во антиката (значи во периодот пред доаѓањето на Бугарите од Азија) и притоа значајно место му е отстапено на митскиот тракиски крал Орфеј. Она што за нас е важно е фактот дека добар дел од бугарската култура се поврзувал и со Македонија и тоа конкретно со златниот период на античко-македонската држава. Ова е сосема спротивно од тврдењата на денешните бугарски пропагандисти, кои зборуваат за некаква бугарска култура во Македонија.
Така на пример, еден од патеписците, кои почетоците на бугарската култура ја врзуваат директно за Македонија е англискиот патеписец Џон Барбари. Тој во 1665 година, го посетил градот Пловдив (тогашен Филиполис), за кој град запишал:
Градот, што порано се викал Пенерополис, сега се вика Филиполис, според името на Филип Македонски, кој го основал овој град. Овој град се протега близу до една голема рамнина и се мие од познатата река Хеброс, која сега се нарекува Марица.
Интересно е да се спомне дека од времето на Третата крстоносна војна (крај на 12. век), на крстоносците градот Пловдив им бил прикажан како град во - Македонија! Во Историјата на крстоносците, во врска со североисточната граница на Македонија, пишува:
Филипол (Пловдив, з.м.) е богат и познат град, кој е расположен на самиот почеток од Македонија.
Но тоа не е се во врска со детерминирањето на бугарските градови како македонски. Патеписецот Хенри Блаунт во 1634 година ја посетил Софија. Како резултат на сознанијата до кои дошол таму, овој патеписец запишал нешто, што за денешните великобугарски пропагандисти ќе делува шокантно:
Софија, според овдешното административна поделба, е главен град на Бугарија, но географски овој град се наоѓа во Македонија, близу до границата со Тесалија.
Во продолжение Блаунт дава опис на убавините на овој град - сакрални и духовни објекти, убеден дека тие се дело на Македонци (штом градот Софија се наоѓал во Македонија).
И за Рилскиот манастир, постојат сведоштва дека се наоѓал во Македонија! Самите монаси од овој манастир, во 17. век тврделе дека Рилскиот манастир е дел од Македонија. Во 1627 година, монасите од овој манастир напишале писмо до рускиот цар, во кое, помеѓу другото се вели:
Писмото е напишано во Македонија во братството на преподобниот отец Јован Рилски.
 
БУГАРИТЕ НЕ ГО РАЗБИРАЛЕ ЈАЗИКОТ ШТО ГО ПРИМИЛЕ ОД МАКЕДОНЦИТЕ

Во повеќе географски карти од самиот почеток на 19. век и градот Ќустендил (со околината), како и Ѓуешево, се сместени во границите на Македонија. Таков е случајот на географските карти на Балканот објавени во Виена (1812 и 1822 година), потоа на географската карта на Балканот, објавена во Париз (1814 година), на географската карта објавена во Белград (1853 година),на географската карта објавена во Италија (1855 година) и други.
Што се однесува до тврдењето за наводната вековна старобугарска книжевност, на која наводно припаѓа и македонската, бројни податоци од тоа време зборуваат дека дури и во почетокот на 19. век, најголемиот дел од Бугарите, не само што биле неписмени луѓе, туку тие немале ниту свој книжевен бугарски јазик (кој јазик, како што е познато, е создаден дури во средината на 19. век).
Така на пример, Роберт Волш, во патеписот од неговата посета на Бугарија во 1827 година, мошне сликовито ја опишал оваа состојба:
Таму кадешто не се користи грчкиот јазик во богослужбите се користи древниот писмен јазик, но бидејќи Бугарите не го разбираат ниту едниот, ниту другиот, тоа значи дека тие практично богослужбата ја слушаат на, за нив, непознати јазици. Во оние малку училишта што ги има по градовите сите учебници се напишани на грчки, иако тој јазик народот не го познава. Како резултат на сето ова најголемиот дел од луѓето се неписмени. Јазикот со кој се користат е само усмен и овој јазик никогаш не бил литературен. Дури неодамна биле отпечатени неколку книшки на овој јазик, но јас не успеав да видам ниту една од нив... Во многу места нема ниту училиште, ниту црква, ниту пак книги... Низ сите села низ кои поминав не сретнав ниту еден човек кој знаеше да чита и да пишува.
Во ова сведоштво е многу значајно тврдењето дека Бугарите воопшто не го разбирале ниту т. н. црковнословенски јазик (што своевремено Турко-Бугарите го примиле од Македонците), па нејасно е зошто некои денес и понатаму, тврдоглаво и вон секаква логика, тврдат дека овој јазик наводно бил старобугарски.
Впрочем, за непостоењето на каква и да е бугарска литаратура дури и во првите децении од 19. век, сведочеле и бројни национално осознаени бугарски преродбеници од четириесеттите до седумдесеттите години на 19. век. Овие бугарски дејци жестоко го критикувале ниското ниво на писменост кај Бугарите, како и непостоењето на книжевен бугарски јазик. Најголем доказ за ова се бугарските преродбенички текстови, напишани на србизиран бугарски јазик, во кои авторите недвосмислено се жалат дека Бугарите немаат свој книжевен јазик и бараат веднаш да биде создаден ваков јазик.
Понатаму, во нашата јавност е малку познато дека пред да биде создаден бугарскиот литературен јазик (средина на 19. век), тогашните ретки бугарски панслависти отпрвин пишувале на јазик, кој претставувал мешавина помеѓу рускиот и српскиот јазик и овој нивен јазик бил тешко разбирлив за ретките Бугари, кои умееле да читаат во тоа време. Подоцна, по востанието во Србија, во почетокот на 19. век, бугарските преродбеници почнале да ги пишуваат своите дела на - српски! На српски пишувал и големиот бугарски преродбеник Њубен Каравелов.
Во четириесеттите, педесеттите, шеесеттите, па дури и во седумдесеттите години на 19. век, Бугарите почнуваат да пишуваат на еден србизиран бугарски јазик, кој денешните Бугари исто така тешко го разбираат. Поради ова текстовите на тогашните бугарски преродбеници денес во Бугарија се преведуваат на современиот бугарски литературен јазик.
Инаку, вистината за појавата на бугарскиот книжевен јазик во 19. век, е сосема позната и во светот. Како доказ, ќе го спомнам цитатот од големата мултимедијална компјутерска ЦД Гролиер енциклопедија (УСА, 1995 г.), каде за бугарската литература го пишува следното:
Бугарската литература се појавува дури во 19. век како израз на патриотските артикулации против турското ропство