The insecurity of Lower Macedonia

«Not ennoisamen if the language or of the Macedonian and Greek», wrote in 1904 Pavlos Melas his wife from a village slavofono of Macedonia. «Ga. nasite bratie Makentontsi» (for our brothers Macedonians) headed notices that makedonomachoi moirazan to the peasants in 1905, when the official chartografos Greek kingdom explained that the Macedonian Struggle conducted between «Ellinizonton Macedonians» and «Voulgarizonton Macedonians» but « The ethnotis is the same and at the Community two taftas category, namely the Macedonian ». In 1920 the official census population of the Greek State took a «Macedonian language», distinct from the Serbian and Bulgarian. «Macedonian language» says even the emfyliopolemiki White Paper issued in 1947 the state of Athens. For «Macedonian language which is spoken in Skopje and has grammatikin and syntaktikon» did finally speak to the House in 1959 by Evangelos Averoff, Foreign Minister Karamanlis of the oldest. To assume that all those were not in spite of energoumena «alytrotismou Skopje», having rushed - some decades ago by Mr. Daniel Frint the State Department-n 'recognise the existence of akatonomastis «psefdoethnotitas» and «psefdoglossas»; As for Penelope Delta, its role is highly suspect: does not write, and even in «Secrets of Valtou», for populations «National conscience had only the Macedonian» two generations ago from the Tito?

Perissepse seems enthusiasm from our national victory in Bucharest. Since confirmation of that is that we, as palaimachoi natoikoi can katapatoume impunity international agreements we have signed. Within no time aside so the diplomatic moderation and rational arguments on a composite name will make a distinct «Our» Macedonia from «other», and returned to responsible these days of 1992-93. From George Papandreou as George Karatzaferis and the filokyvernitika channels until «Rizospasti», the whole political world spefdei to denounce as «unacceptable challenge» even the simple assumption of self-evident: that the northern neighbours have a national identity and language, which identify themselves (and the rest of humanity - with the exception of Bulgarian nationalists-accept) a long time ago as Macedonian. But this hardening not only contrary to existing international law on national self-determination. Failing also in fact be compacted into one institutional diekdikisimo request, beyond the obvious expectation anomologiti but aftodialysis of «state». At the same time, however, reveals the deeper (and absurd, although historically erminefsimo) syndrome national insecurity underlying behind the theater shadow on «makedonismou». A century after the Balkan wars, probably some not yet convinced that the Greek Macedonia is actually Greek.
(Ελευθεροτυπία, 19/4/2008)

Превод на Македонски

За нашите братје македонци

“ Не разбравме дали јазикот бил македонски или пак грчки “, иׂнапишал 1904 година Павлос Мелас на неговата сопруга од некое славофонско село на Македонија. “ За нашите братје македонци “ гласале флаерите што ги делеле грчките андарти (македономахи) кај селаните во Македонија во 1905 година, кога официјалниот картограф на грчкото кралство објаснуваше дека

Македонската Борба се води помеѓу “ прогрчки македонци “ и “ пробугарски македонци “ но “ националноста и кај двете страни е македонската “.

Во 1920 година официјалниот попис на население на грчката држава регистрираше постоење на “ македонски јазик “, посебен од српскиот и бугарскиот. За “ македонски јазик “ пишува и Белата Книга од 1947 година која се издаде во Атина за време на граѓанската војна.

За “ македонски јазик кој се зборува во Скопје и има граматика и синтактика“ зборуваше во грчкиот парламент во 1959 година Евегелос Аверов, министер за надворешни работи во владата на Караманлис.

Да претпоставиме дека сите тие биле инструмент на “ скопскиот иредентизам “ бидејќи го признаа -неколку децении пред Данјел Фрид од Стеит Департментот – постоењето на “ лажната нација “ и “ лажниот јазик “?

Улогата на Пинелопи Делта била особено сомнителна. Таа напишала во книгата “ Тајните на блатото “ дека “ националниот идентитет на населението во егејска Македонија бил само македонскиот “ и тоа цели две генерации пред Тито.

Голем ентузијазам за нашата национална победа во Букурешт. Потврда дека ние, како ветерани во НАТО, можеме без казна да ги прекршуваме меѓународните договори што ги потпишавме. Одеднаш се маргинализира дипломатската умереност и логичните аргументи, околу едно сложено име кое ќе ја разликува “ нашата “ од “другата “ Македонија, и се вративме всушност во 1992-93 година.

Од Јоргос Папандреу до Јоргос Караџаферис, и од блиските до владата канали до кумунистичкиот “ Ризоспастис “, политичкиот свет го осудува како провокација тоа што се подразбира ׃ дека нашите северни соседи имаат национален идентитет и јазик, кои самите ( како и останатиот свет – освен бугарските националисти ) ги нарекуваат македонски.

Оваа тврда позиција на Грција не е спротивна само на меѓународната регулатива околу националното самоопределување, туку не може во реалноста законски да се формулира како барање.

Постој неискажана, но очигледна желба за самораспаѓање на “државичката“. Истовремено се открива и подлабокиот ( нелогичен, и ако историски оправдан ) синдром на националната несигурност која се крие зад “ македонизмот “.

Еден век по балканските војни, некои луѓе веројатно не се уште убедени дека грчката Македонија е навистина грчка.

Извор: http://makedoncki.blog.com.mk/